De kern van geen zaak of de kernloze zaak

Ik hoor wel eens mensen hun groeiende angst uitspreken, door het toenemen van hun leeftijd; ze vrezen de dood en willen nog heel lang leven. Mijn ervaring is dat het leven alleen maar mooier wordt. Dat zit ´m niet in de opstapeling van materiële zaken, ook niet in het vergaren van geestelijke kennis, dit zit ´m louter en alleen in het gegroeid vermogen te genieten van de dingen zoals ze al zijn.

Dit lichaam is een instrument dat zintuiglijke ervaring mogelijk maakt; aan dit instrument komt een eind. Ik voel geen angst als ik dit schrijf. Ben ik wellicht bang mijn identiteit te verliezen? Neen, ik ben juist reuze op mijn gemak in dit leven als ik geen identiteit hoog hoef te houden.

Moet wel erkennen dat de gedachte dat Karin me zal ontvallen vaker een zekere onrust in me sorteert. Die onrust stuwt me de diepte in waar ik Karin altijd kan vinden, of ze nu een lijf heeft of niet.

Karin zei 7 jaar geleden dat ze van mij een fijne vent zou maken. Ik gaf haar toen te verstaan dat ik haar tot een lieve meid om zou vormen. In onze evaluatie vandaag de dag achten wij ons beider missie geslaagd.

Het is alsof we geleerd hebben zware zaken met een korreltje zout te nemen. We hebben ingezien dat strijden tegen feiten zotte strijden zijn.

We nemen elkaar graag op de korrel, bijvoorbeeld als het gaat om vast te stellen wie nu de intelligentste ons twee is. Dat is ieder van ons steeds zelf, waarbij de ander te dom is om dit te begrijpen.

We zijn zo thuis met elkaar, dat er weinig behoefte naar sociaal leven bestaat. Af en toe een markt bezoeken, bekenden groeten, vrij zelden worden we intiemer met derden deze dagen. Het is geen onwil, en het is ook geen wil. Zo is het ontspannen.

Ik dacht afgelopen week tot Karin nog eens te herhalen wat ik haar eerder zei: hou wat sociale contacten in stand voor als ik weg mocht vallen. Maar zelf doe ik het niet, omdat ik me bij Karin´s onverhoopte heengaan toch wel zal redden. Zou Karin zich dan niet redden? Ik heb het haar niet meer gezegd; Karin redt zich altijd prima.

Toen mijn moeder al enige jaren gestorven was, en mijn vader over mijn moeder sprak, zei hij me: iedere avond voor het slapen gaan wens ik Agatha, de foto op het nachtkastje, nog altijd een goede nachtrust.

Dit prachtige ronde gevoel, dat we ook wel Liefde noemen, gaat alle wereldse waanzin vooraf wat mij betreft. En ik vraag me dagelijks af: waarom niet wat iedereen betreft?

De strijd is op, men doet maar wat men wil.

Eenzaamheid mag geen feestje zijn, alleen zijn is volledig. In deze volledigheid past alles en iedereen, toch verhoud ik me het liefst met wie dit erkennen.

Zuiver zijn is geen kale toestand; dat leren onterecht de meditatieleraren die menen dat alle gedachten uitgebannen moeten worden. Ik ban niks uit; de purist is verdwenen.

De wereld gaat niet naar de knoppen, de hele wereld zit al aan de knoppen en het betreft een digitale fictie, een narratief, een verhaal dat gezamenlijk wordt geloofd en zo echt lijkt. Het is volstrekt onecht.

Ken ik nog spijt? Nee, ik ben geen afgespleten splijtzwam die het leven van anderen bedorven heeft, ik meende wat ik meende toen ik dwaalde, ik zie dat er niets anders had kunnen zijn. Ik breng graag excuses voor pijn die ik anderen deed, maar trauma en boetedoening zijn stompzinnig als Liefde voor de hand ligt.

Mensen die vrije wil ontkennen praten over het zintuiglijk apparaat; vrije wil ligt nu juist in de mogelijkheid je niet langer met dat apparaat te identificeren.

Als de filosofie op is, Leeft het Hart.

Amen.

.