Β΄Strand, koptelefoontje, parasol, camera, tekenboek.Β΄ Deze woorden schreef ik op een notitieblaadje. Ik ben geneigd het strand niet te bezoeken zonder Karin, die conditionering mag wel eens doorbroken worden. Hoe vaak op een dag voel ik niet de kwetsbaarheid Karin te kunnen verliezen? Het lijden is van dit soort verhaaltjes gemaakt. Het doet me denken aan de oude man die zei: Β¨ik heb een verschrikkelijk leven achter de rug; gelukkig is het meeste niet uitgekomen.Β¨ Als een geliefde heen gaat is er verdriet, maar lijden is ook dan niet nodig. Lijden is een verhaaltje dat het heden afwijst. Ik wil het heden niet afwijzen. Die verhaaltjes mogen weg.
Ik denk aan een dag op het strand, niet slechts enkele uurtjes, vandaar de parasol, opdat ik niet verbranden zal. Ik ervaar de zon, en ook de volle maan deze nacht, als van ongekend licht. Feller, indringender. Als ik in de avond, nadat Karin het bed voor de nachtrust gevonden heeft, richting Clonakilty rijd, dan is de laaghangende zon welke via het estuarium verdubbeld schijnt, na bepaalde bochten oogverblindend en is de snelheid van mijn vehikel opeens totaal onverantwoord. Plotseling remmen is vervelend voor een eventuele volger, zeker als die ook reeds dat felle licht op zijn of haar snuiter heeft schijnen.
Dagje strand betekent al die tijd geen internet, want mijn telefoon gebruik ik niet om op het wereld wijde web te surfen. Geen afleiding die het verhaal van de knettergekke wereld in mij activeert. Vandaag en gisteren was een dag zonder chemtrails, als die er morgen ook niet zijn dan is al het denken aan de boze wereld vanuit mij, rijp om gedropt te worden.
Als ik het platform Twitter op ga begin ik als toeschouwer. Als ik er langdurig op verkeer dan word ik reactiever, dan ken ik opeens wΓ©l de neiging te reageren her en der. Waar je mee omgaat daar word je mee besmet. You become what you meditate on. De gehele Twitter-architectuur is dualistisch, schematisch en fragmenteert de breinen die er overdadig gebruik van maken. Niet nodig. Als je met je klauwen weer in de tuin zit te wroeten, je alle pissebedden, oorwurmen en wat al niet meer onder je handen ziet bewegen, dan geloof je retrospectief niet dat dat virtuele platform je meer trok dan de werkelijke aarde die bevrijdt van dwangmatig denken.
Ik herinner me de eerste keer dat ik op een die dag aangeschafte desktop computer voor het eerst het internet opende, met een belverbinding toen nog. Ik schat dat het rond 1998 was. Mijn dochter Tamara, 7 jaar toen, was met mij meegegaan naar het centrum van Haarlem om een computer uit te zoeken, en toen de boel thuis goed en wel geΓ―nstalleerd was en het internet voor het eerst voor mijn ogen open ging, schrok ik me te barsten! Ik zag het scherm in een oogwenk als een fuik dat alles dat er naar keek wilde opzuigen! Later werd het fuik uitgebreid met de dom makende smartphone; je kunt in deze dagen goed zien wie Β΄vrijwilligΒ΄ liefst continu op het programmeersysteem, dat het internet is, zijn aangesloten. Ik overzie die eerste schrik in 1998 beter dan ooit. Het vangnet is smart, maar niet voor de klant.
De matrix van dit kwaad moet de medewerking van het slachtoffer hoe dan ook verkrijgen. Die medewerking heeft een verhaal nodig, waarin je een identiteit en verantwoordelijkheid hebt. Dat verhaal is een leugen, maar schijnt bij 99.9% van de mensen gewenst effect te sorteren. Iedere identiteit is manipuleerbaar, traceerbaar en opsluitbaar. Niemand is een afgespleten identiteit, maar zonder internet, en na de uitvinding van de boekdrukkunst, ging de verspreiding van valse noties ook al wonderwel snel. Aan de vuige goddeloze waanzin lijkt niet meer te ontsnappen tenzij je, geheel solitair, ver van de bewoonde wereld leeft. Maar kijk niet omhoog, dat kan je droom van veiligheid bederven.
Gelijk de corona pandemie niet bestaat, louter van gekochte nieuwsberichten is gemaakt, bestaat de gehele mensenwereld niet; tis een buitengemeen spannend maar uiteindelijk een aflopend verhaal dat toenemend lijden sorteert, voor alle betrokkenen. Denk nu niet dat de mensen met fortuin, die de bevolking uitkleden, wΓ©l gelukkig zijn. Geluk is hier niet verkrijgbaar op die manier. De dimensie die vrij is van dit afschuwelijke verhaal, die ligt niet in een toekomst, die is altijd al hier, voordat je een verhaal afsteekt in je kop. DonΒ΄t worry, be happy!
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 