De weg op, bestemming onbekend

Vandaag de meeste kilometers gereden sinds ik enkele jaren terug mijn rijbewijs heb gehaald. Ik vertrok tegen het middaguur, kende mijn bestemming niet, zou me laten leiden door wat me onderweg ingegeven werd. Wat ik wel wist: ik wilde in de buurt blijven van de zee. Ik koerste richting Clonakilty, door naar Leap, Skibbereen, Ballydehob en daar ging ik linksaf, een vrij steile weg op; vanaf hier werd het onbekend gebied. Dat dacht ik tenminste, maar aan het eind van dit weggetje stond aangegeven dat linksaf de richting naar Crookhaven en Mizen Head was. Yes, dit betekende bergachtig gebied! En Crookhaven is het uiterste stukje van het zuidwesten van Ierland, door Karin ook wel eens als ´het einde van de wereld´ aangeduid. Ik maakte hier mijn eerste twee foto´s, om mij vervolgens een dubbele espresso toe te staan in een groot café aan het water. Terwijl deze voor mij bereid werd kon ik mijn blaas ledigen. Het interieur van het toilet verraste me, ontlokte me een glimlach.

Ik stond binnen tien minuten alweer buiten, besloot tot een wandeling over een pad dat achter het café liep, de hoogte in. Koeien en stieren vonden mijn verschijning bepaald interessant, ze bleven me volgen, af en toe loeide er één naar me. Ik loeide netjes terug, dat leek me wel zo gepast. Het eind van het weggetje ging over in privé terrein, vanaf die stek zijn foto´s 8 en 9 gemaakt. Dit was voldoende, ik heb mij omgekeerd en ben terug naar de auto gelopen.

Tijd voor Mizen Head, wat zo een negen kilometer rijden door fantastisch fraai gebied betekende. Mizen Head kent een bezoekerscentrum maar deze was gesloten, jammer, want daarachter zijn prachtige fotogenieke stukken landschap aanwezig. Die bleken nu onbereikbaar.

Maar niet getreurd, op de terugweg zou ik meermalen halt houden, uitstappen en de camera beroeren. Ik luisterde naar Twelve Moons van Jan Garbarek (tenor- en sopraansaxofonist), een album dat altijd fraai resoneert met de enorme rotspartijen die het gevoel van alleen-zijn versterken. Van dat album volgt hier Brother Wind March.

De wegen zijn bochtig en op vele plekken smal, sightseeing diende ik met veilig rijgedrag te combineren. Als ik iets zag dat ik fotograferen wilde, moest ik een parkeerplek in de berm zien te vinden welke overig verkeer niet zou belemmeren. Dit lukte steeds goed, en zo kwam de volgende serie tot stand.

De foto´s zijn gemaakt met de nieuwe Kodak camera met krachtige zoomlens. Ze lijken mij, als ik ze vergelijk met wat mijn vorige camera placht klaar te spelen, wat minder van kwaliteit. Maar daarbij moet gezegd worden dat ik me nog in het geheel niet met de instellingen bemoeid heb, aanpassingen daarin de resultaten ten goede kunnen keren. Ook is de memory card die ik gebruik al vele jaren oud; een moderner exemplaar aanschaffen kan hier ook helpen.

Karin is in Nederland, zou zaterdag terugkomen, maar vandaag kwam ze tot de ontdekking dat haar vliegtuig komende dag al gaat, wat betekent dat ze morgen reeds op Cork Airport landt. Ze heeft dan nog vijf, of misschien wel zes dagen, vrij. En dit zonder dat we nog allerlei zaken moeten regelen: de rechtszaak betreffende het al dan niet mogen behouden van mijn rijbewijs is begin deze week geseponeerd en we hebben eindelijk een council house verworven, kortom, geen zaken meer te regelen. Rustig de weinig spulletjes die hebben inpakken, vervoer regelen voor de grotere objecten, de tijd die rest kunnen we besteden zoals we willen. We zouden bijvoorbeeld naar het einde van de wereld kunnen gaan!

Wat ook imposant is om te beluisteren als we met ons karretje door de nevelen, tussen de schapen en berggeiten rijden, is Renaissance of The Celtic Harp van Alan Stivell. Luister maar eens naar het betoverende Eliz Isa.

De bergen brengen, ik zei het al, het gevoel van alleen-zijn naar boven. Dat is ook als mijn Lief naast me zit, het is eenvoudig onontkoombaar. Je raakt gegrond in je ongrond, ja, je aardt in het onaardse als je door de mystieke nevelen dwaalt op weg naar niets dan de Verwondering die reeds bezit van je heeft genomen. Zo laat het de dichter ontwaken.

Toen Karin en ik voor het eerst naar Killarney reden jaren terug, door verlaten bergpassen, vond ik dit overweldigend schoon in het gevoel van verlatenheid, en ook kon me dan de onwelgevallige gedachte invallen: als we hier maar geen autopech krijgen! Ik dacht dit vandaag ook op momenten, voelde het ongemak dat erbij hoort en keerde deze notie direct om tot dankbaarheid voor het goed functionerende karretje en dat het mij was toegestaan hierin te rijden. Het karretje heeft me weer veilig thuis gebracht.

Vanavond opende ik Twitter om te zien dat in Dublin de pleuris lijkt te zijn uitgebroken. Een allochtoon had kinderen messteken toegebracht, Ieren gingen de straat op, politiewagens gingen in de fik en toen werd het leger tegen de eigen bevolking ingezet! Ierland is een prachtig land, maar de matrix wil ons allemaal boos hebben en in het verderf storten. Wij wonen hier in het zuiden voorlopig buiten die waanzin, maar de globalisten willen iedereen knettergek hebben. Gaan we niet toestaan.

Laat de mensen die fysiek en geestelijk gezond willen blijven de Natuur ingaan, keer op keer op keer. Vechten tegen onoprechte wezens is mediteren op het verkeerde. Onmiddellijk en Radicaal kiezen voor wat al Liefde, Waarheid en Onverdeeld Is, dit is de Weg. En niet een Weg ergens heen, maar een Weg van Viering van wat Altijd Al Het Geval Is. Relletjes, oorlogen en sadisme zijn het gevolg van dit Beginsel uit het oog te verliezen. Verlies het niet uit het oog, eer Natuur, Schoonheid en Oorsprong in Alles!

Machtige bergen, stil en onbeweeglijk,
dan opeens aangeraakt door zonlicht,
jullie onbeweeglijkheid is schijn
als jullie dit Hart roeren.

Ik was met jullie vandaag,
ik zal morgen met jullie zijn,
die mij het einde van de wereld leren
als een altijd Nieuw Begin.