Ha ha, ja ja, de affirmatie van afgelopen nacht is in vervulling gegaan! Nadat de bestelde bridge camera maar niet wilde komen en ons een refund was beloofd, stond er hedenmorgen prompt een pakketje voor de deur. Het zal toch niet� Jawel, het was welzeker de Kodak Pixpro AZ405 camera met een geweldig werkende zoomlens! Een prachtig stukje techniek voor een kleine prijs. Ik had er niet meer op gerekend en daar was ie!
Na een korte inspectie van de menuΒ΄s in het apparaat ben ik, zonder nog iets aan de instellingen te hebben aangepast, de weg op gegaan. Ik koerste richting Castlefreke, waar de middagzon stellig lange schaduwen zou werpen. Mijn eerste fotoΒ΄s maakte ik daar; ik toon alle fotoΒ΄s in dit bericht onbewerkt.
Vervolgens zou ik Long Strand bezoeken, maar ongeveer een halve kilometer eerder, op een parkeerplaatsje zo een vijftien meter boven de zeespiegel, bracht ik de auto tot een halt om mijn nieuwe aanwinst andermaal zijn kunsten te laten vertonen. Hier kon de zoomlens goed getest worden, huizen in de verte dichtbij gehaald worden, en klik! Ik meende op de display te zien dat deze twee afbeeldingen onscherp waren, wat na inzoomen makkelijk kan gebeuren als je zonder statief werkt, maar na het laden van de bestanden op mijn kleine laptop bleek hiervan geenszins sprake. Wauw, ik voel me vandaag als een verwend jongetje.
Op Long Strand genoot ik direct van de witte schuimkoppen. En ik was in het rijke bezit van een apparaat dat taferelen van ver dichtbij kan halen met optische zoom, dan 16 megapixels resolutie verkrijgt! Met digitale zoom gaat resolutie verloren; ik wilde per se een camera met groot bereik optische zoom. Golven van opwinding voor mijn ogen, golven van opwinding in mij, en het hield maar niet op.
Het voordeel van deze camera is ook dat het functioneert op AA batterijen; daarvan heb ik veel oplaadbare exemplaren. Een goedkope camera met een bijpassende accu wordt alweer duurder als je er een tweede accu bij moet kopen. En ook twee accuΒ΄s kan onvoldoende zijn als je langer op weg bent. Mijn aanschaf brengt vele zwemen van instemming in mij teweeg.
Mijn volgende target was Clonakilty. Ik parkeerde daar de auto op een parkeerplaats rond een kerk waar ik meteen mijn eerste foto schoot. Toen ik ClonakiltyΒ΄s hoofdstraat inliep realiseerde ik me dat het zondag was, dat de parkeerplaats alleen open is als er een dode wordt begraven. Dat mag in deze dagen wel veel het geval zijn, maar het risico om straks de auto achter een gesloten hek te treffen wilde ik niet nemen, dus ik keerde me om en het is bij deze ene foto gebleven.
Het was nu tijd om naar huis te gaan, naar het meissie. We hadden een aanvaring gehad voor ik vertrok, en dat gebeurt niet veel meer, wat de impact op mijn gevoel vergrootte. Daarbij indachtig dat ze de komende dag naar Nederland vliegt voor vijf volle dagen bracht me golven van emoties. Geen drama, eerlijke gevoelens en zelfreflectie op mijn aandeel in de kwestie. Ik leek veel reden te vinden op het recht van boosheid, maar nu alleen in de auto, met goede zin in de huidige trip, stak mij mijn eigen tekortkoming in deze. Recht van boosheid? Boosheid voelt uiterst slecht; wat is dat voor een recht?! Ik hou van mijn meissie, en ze is geen project van me, ze hoeft niet te zijn waar ik haar in mijn sombere momenten zou willen hebben. Ik reed onze oprit op, parkeerde de auto, en nam twee laatste fotoΒ΄s. Karin en ik herkenden snel daarna weer Vrede.
Ik heb nog iets vergeten te melden. Een lied dat mij raakte. Mensen komen samen, mensen gaan uit elkaar. Het lied raakte me omdat ik net ruzie met de vrouw had gehad, en omdat de vrouw naar de dochter gaat die ook een probleempje op relatiegebied heeft lopen. Wat ik dan zo mooi vind is dat relatieproblemen geen problemen zijn, maar wel als het je corrumpeert vanuit attachment, en je daardoor blijft hangen aan een corrupt persoon. KarinΒ΄s dochter vertoont hier geen trek van: ze beleeft verdriet, en ook kracht, die ze haar moeder mededeelt.
Wat was nu dat lied? Ik ben een grote fan van Burt Bacharach geworden, er zit iets fijn snarigs in zijn composities dat mij niet loslaat. Ik heb er een cd van gebrand en had deze opstaan in de auto vanmiddag. Het lied gaat rond onder twee titels: ¨Make it easy on yourself¨ en ¨Breaking up is hard to do.¨ Het is de versie van The Walkers Brothers die mijn hart greep afgelopen dag.
Er is veel meer dat ik van Burt Bacharach zou willen laten horen, waaronder uitvoeringen van Dionnne Warwick, wiens stem mij altijd weer een gouden hart laat horen. De cd met Bacharach hits begint met deze.
Och mensen, ik wordt steeds makkelijker tot tranen geroerd. Er zijn spirituele leraren die menen dat je je emoties dient te beheersen maar ik ben daar niet van. Wel is het zo dat als mijn uitingen mensen schaden ik daar verantwoordelijkheid voor voel en zelfreflectie op zijn plaats is. EgoΒ΄s schaden vind ik echter geen probleem. Oprechte intentie en onderscheidingsvermogen maken van een ieder een beter mens. Maar een beter mens worden, als project, vind ik een buitengewoon slecht idee. Houden van wat is, is top, en geen idee.
Ook al lijkt het wel eens niet zo: Love You All!
.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 