Ik heb de ukelele herontdekt. Iemand was deze vergeten, het instrument was achter gebleven op een klein gazon naast het huis dat we toentertijd in Rosscarbery bewoonde. Er zat een hoes met handvat omheen. Ik pakte het op en uit, liep het huis in en poogde wat te spelen. Dat was in beginsel niks; ik was de gitaar met zes snaren gewend en meende dat ik de onderste vier vingerzettingen van een akkoord naar deze vier snarige vondst kon transporteren en dat er dan harmonisch geluid zou weerklinken. Dit was niet het geval; de stemming van de snaren was niet overeenstemmend met wat ik gewend was. Met wat uitproberen had ik na een kwartiertje een themaatje uitgevonden, en die speelde ik meermalen, kleine variaties erin aanbrengend, zo kreeg ik aardig door hoe het instrument tot nut van het schoonheid gevoelig gehoor te brengen. Op zeker moment heb ik het instrument weer in de hoes gedaan en sindsdien niet meer aangeraakt.
Tot gisteren. Ik pakte deze weer uit en speelde wat. Klonk naar niks. Ik was alweer vergeten wat ik in Rosscarbery had ontdekt. Een slechts geheugen kent nadelen, maar ook voordelen; ik ontdekte nu andere harmonieΓ«n. Het betreft een ukelele van het goedkoopste soort, maar nu ik er op tokkelde klonk de klank als van een kleine Keltische harp. Daarbij genoot ik speciaal van het feit dat twee snaren minder mij eerder de suggestie ingaf dat er ook minder mogelijk is op dit instrument, en dat dit idee nu werd gelogenstraft. Er is iets anders mogelijk, niet iets meer of minder. En er gaat een grote charme uit van tokkelen op slechts vier snaren, waarbij kleine veranderingen in snaarzetting volstrekt duidelijk de andere gewenste emotie voortbrengen. Minder kan dan als meer voelen.
Ik heb altijd wat kleinerend gedacht over de ukelele. Totdat ik met mijn broer Erik in Amsterdam een kortdurend optreden verzorgde en bij die gelegenheid een muzikant optrad die mijn notie in deze geheel verpulverde. Hij had stellig een prijzig en kwalitatief exemplaar, mijn ukelele had de oorspronkelijke eigenaar zeker niet meer dan zestig euro gekost. En wat ging deze artiest los op het instrument om mij enorm te verbazen! Hij speelde akkoorden waarbij hij prachtig zong, verzorgde intermezzoΒ΄s met getokkel, ritmische slag en soloΒ΄s er doorheen, waardoor niets overbleef van mijn vooroordeel over het prachtig instrument.
Wil je een proeve van wat ik hier beweer? Komt ie.
Jake Shimabukuro speelt Ave Maria van Franz Schubert. O ja, daarna speelt dezelfde man Bohemian Rhapsody van Queen. Ongelooflijk. Nee, maar wacht even, het wordt nog gekker als hij While My Guitar Gently Weeps van George Harrison vertolkt. Dan doen we er voor deze gelegenheid ook Dragon bij. Geniet!
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 