Energie, eens versprokkeld, komt samen

Uitzicht Courtmacsherry, 2 minuten lopen van ons huisje

Heerlijk, eindelijk is het laminaat gelegd en hebben we onze meubels hun definitieve plek kunnen geven. Mijn werkkamer is goed naar mijn zin en komende dag heb ik geen verplichtingen, kan ik vrij besteden. Ontspanning treedt alsmaar dieper in. We hebben niet meer te maken met een landlord ons er zomaar uit kan gooien, en de huurlast is lager dan ooit voor zowel Karin als mij. Valt er wat inkomen weg, dan daalt ook de huur. De rust die hieruit voortvloeit levert de stille verwachting op dat ik hier ongestoord zal kunnen werken aan projecten die voorheen niet makkelijk mogelijk waren. De afwezigheid van stress en ruis in de geest maakt toewijding aan de taak voorhanden zoveel makkelijker.

Vanavond werd er nog een prachtige tweedehands hoge houten kast gebracht voor in de huiskamer: het bovenste deel is een vitrine, daaronder twee gesloten deurtjes. Werd voor slechts 20 euro, vanuit een plek zeker een half uur rijden hier vandaan, bij ons afgeleverd. Het echtpaar heeft een zaak waar ze vintage spullen verkopen, we komen er graag en maken dan een praatje. Ze waren onder de indruk van ons huisje, wilden het graag bezichtigen. De man was getroffen door de canvassen aan de muur in mijn werkkamer en vroeg aan Karin of zij de kunstenaar was. Karin verwees naar mij. De man zei dat hij het kleurgebruik zeer aansprekend vond. Ik glimlachte, dankte hem. De schildersezel kan in de ochtend ook worden uitgevouwen en neergezet.

De Kodak camera valt wat tegen. Levert niet de prestaties van het Nikon toestel dat het enkele maanden terug begeven heeft. Een nieuwe memory card van klasse 10 geeft wat verbetering, maar ik heb mijn eisen nog altijd naar beneden bijgesteld. Met een gevoel voor animisme heb ik me voorgenomen dat de Nikon weer zal gaan werken. Het apparaat staat voor me. Ik zal lief voor hem zijn. Maar zeker ook voor de Kodak, die me toch al goede diensten bewezen heeft.

Al sinds mijn jeugd heb ik met regelmaat gedacht aan het schrijven van een boek. Is nooit tot stand gekomen. Het gevoel van ongestoord wonen laat die notie weer opleven. Ik ken in deze momenteel twee verlangens. Ik wil graag mijn mooiste gedichten verzamelen en, waar nodig, redigeren. En ik ken de wens een manuscript samen te stellen waarin ik mijn visie op het bestaan uit de doeken doe, niet zoals tot hier in losse schrijfsels, maar in een ruimhartig werk dat een integrale benadering van alle belangrijke aspecten van mijn ondervindingen vraagt. Ik denk niet aan een filosofisch werk of een roman; ik denk qua vorm aan geen enkele vooropgestelde optie. Gewoon beginnen en me laten leiden door het momentum. Voel dankbaarheid dat dit tijdperk heeft aan mogen breken.

Ik heb een meditatiekussen. Gekregen, alweer jaren terug, van Karin. Ik heb er op gezeten, enkele malen, en dat was oké, maar hield geen stand. De tijd om te gaan zitten om verlicht te worden is voorbij. Ik ga nu zitten om te zitten. Om te genieten van de rust die me gegeven is. Geen vast programma, gewoon als ik zin heb. Of als ik op een bus wacht, maar ik wacht nooit meer op een bus sinds ik een rijbewijs heb. Ik voel me vaak Boeddha achter het stuur. Als ik dit dan denk weet ik dat ik de Boeddha niet meer ben. Met mijn mate van nachtblindheid is het rijden in het donker een speciaal avontuur. Ik weet het veilig te houden, het vraagt een zekere mentale staat die op een trance lijkt. Meditatie is, zonder doel, het genieten van wat al zo is.

Heb hier al in twee weken meer sociaal contact gehad dan op vorig adres in drie maanden. De mensen hier zijn over het algemeen hartelijk en blij je te ontmoeten. Het echtpaar dat ik enkele dagen geleden tijdens een wandeling twee keer tegenkwam had die ochtend in de zee vlakbij, aan Broadstrand, gezwommen. Karin en ik kende een halfslachtig voornemen ook in de winter te blijven duiken in zee, maar onze geesten besloten toch anders. Tijd de zaak met mijn Lief te her evalueren.

Ik schreef in mijn jeugd een kort gedichtje waar ik weer aan denk nu:

Als het geluk
mij begint toe te lachen,
verwacht ik ieder moment
een bliksem op mijn dak.

Dat heb ik nu niet. Het geluk is welkom en er is geen angst het te verliezen. Dat is des te gelukkiger. En het is geen piekervaring waarvan je later een kater krijgt; noem het eenvoud en tevredenheid. Met wat is. Steeds weer, ook als iets me niet zint en korrelig maakt. Dan is er vrede met iets dat me niet zint en korrelig maakt. Lijden wordt niet langer vergroot want geaccepteerd. En dan blijkt het te slinken.

Dank Lezer!

.