De grant voor ons huisje viel ruimer uit dan gedacht, maar liefst ruim 3000 euroΒ΄s kwamen naar ons toe. Het laminaat dat we over hadden leverde ook nog eens 350 euro op. Dit betekent dat de lening die we hebben moeten afsluiten binnenkort al kan worden ingelost. En dat is maar goed ook, want we moeten nog een kast in de hal laten bouwen, en kast plus matras voor de slaapkamer verkrijgen. En als je een matras zonder gif erin wilt hebben, dan betaal je meer. Net als met voedsel het geval is. Toegevoegd gif betekent korting. Maffe wereld.
Reed vanavond nog even naar de dichtstbijzijnde Spar die des avonds nog open is voor wat organische uien. Hadden ze niet. Zonder uien weer huiswaarts gegaan met aan de hemel voor me een prachtige volle maan. In Courtmacsherry aangekomen, de vaart tot 50 km per uur geminderd en op mijn weg, vlakbij een kroeg, een corpulent heerschap met flikkerlicht, waarmee hij wenkte, aangetroffen. Ik stopte. ¨I wanna have a spin¨, zei hij toen ik het raampje aan zijn zijde had geopend. ¨Far?¨, vroeg ik, omdat het benzine peil van de auto laag was en er een avondmaal plus bezoek op mij wachtte. ¨No, I will show you.¨ ¨Step in.¨ De lucht van alcohol stapte in, een enorm lijf mee brengend. ¨My name is Josef.¨ ¨I am Martin.¨ Hij bedankte me hartelijk, startte een monoloog waarvan ik, als wel vaker in Ierland, delen niet verstond. Ik vroeg hem op zeker moment: ¨Was it cozy in the inn?¨ ¨I come there every night for a few pints, but my God, it is often hard to get a spin back!¨ ¨So you were lucky tonight.¨ ¨I was lucky.¨ Hij rook overigens naar meer dan ´a few pints´ maar was ook weer niet volslagen dronken. Dit was zijn routine. We reden voorbij ons huis en een halve kilometer verderop maande hij me naar rechts. Ik naar rechts. Nog zo een 200 meter rijden verder zei hij dat we er waren. Maar ik was iets te ver gereden, hij verzocht me om te keren, wat ik welwillend deed, en ik drukte het gaspedaal matig in. Ik was alweer te ver gereden! Stukkie terug. Ik gehoorzaamde. Mijnheer Martin was niet van plan ook maar één meter teveel te gaan lopen. Toen we voor het juiste hekkie stonden en hij uit stapte, zei hij: ¨Wait two minutes.¨ ¨Wait for what?¨ ¨The carlight will help me to reach the door, then you can go.¨ Zo ging het, ik was ruim op tijd voor het diner.
De jongens van Karin, die een tweeling vormen, ontwikkelen zich prachtig. Toen ik ze leerde kennen vreesde ik het ergste want ze waren verweven met hun telefoontjes en streng beleid van ons, zodat ze er de nacht althans niet mee door brachten, werd menigmaal omzeild. Tijdens maaltijden kwam er amper een gesprek met hen op gang. Dat is nu volstrekt anders. Ze zijn mededeelzaam geworden over zaken. Vanavond kwamen ze vroeg toen Karin er nog niet was, en binnen een kwartier zaten we te filosoferen over de invloed van taal op perceptie, over de mogelijkheid dat we in een gesimuleerde werkelijkheid leven en zo meer. De telefoon wordt hier en daar geraadpleegd maar is duidelijk niet hun anker van bestaan in samenzijn met ons. Er wordt ook veel gelachen. En toen we de verslaving aan drugsfeestjes van jongeren bespraken zei één van de jongens dat er sprake van verslaving aan ervaring is, dat er altijd maar wat moet gebeuren. Wijze woorden die me deden denken aan de reden dat Karin ooit naar Ierland vloog: ze voelde zich in Nederland overprikkeld.
Ik kwam vele jaren later dan Karin, die ik online had ontmoet, naar Ierland en kreeg meteen te maken met zo een zes weken lang regen. Ik had geen rijbewijs, openbaar vervoer is hier nog geen 10% van wat ik in Nederland gewend was, dus ik had innerlijk wat te verstouwen. Daarbij zijn de Ieren nogal gesloten van hart, niet erg bereid zich uit te spreken, wat nog eens een buffer was op mijn uitgelatenheid als ik met hen converseren wilde. Die eerste jaren heb ik vaker beweerd dat het land mooi is, maar dat ik graag naar een opener cultuur verhuis.
En toen kwam de covidhoax. Toen zag ik de vele maskers, niemand die er vragen bij stelde. Jawel, toch, er was een groep die zich The Lighthouse noemde, en de leden achtten zich ontwaakt. Ik kende enkele leden reeds, waaronder het meisje dat haar huis voor bijeenkomsten beschikbaar stelde, en bij wie ik ook enkele keren wat wiet had gekocht. Toen ik dat meisje liet weten dat ik graag de volgende bijeenkomst wilde bijwonen kreeg ik te horen dat ik eerst geΓ―ntroduceerd moest worden. Welke een waanzin was dit nu weer? Ik was onmiddellijk klaar met The Lighthouse. En vernam later, dat toen een lid meende aan Covid te lijden, dat de overige leden meteen een Covidtest hebben opgezocht om hun blood brain barriΓ«r te laten vernietigen. Hoe maf wil je het hebben?
Maar ik zag ook dat Nederland nog maffer was. Onveiliger. Dichter bevolkt en daarom gevoeliger voor confrontaties. In het matig bevolkt zuiden van Ierland begon ik me meer en meer thuis te voelen. Het leuke leven van Amsterdam bezoeken, terrasje nemen, drinken en kletsen had allang de belofte niet meer in zich die het eens leek in te houden. Burgermeester Halsema heeft al borden laten plaatsen die automobilisten tot 30 km per uur maant, een praktijk die in China reeds veel verder is volvoerd, en dan kun je niet meer denken aan geen boete betalen, want die is precies op het moment dat je 31 km per uur rijdt, reeds van je banksaldo verdwenen middels het digitale geldsysteem.
Ik heb me meermalen afgevraagd waarom de Cult een cyber attack zou voorwenden om het internet voor enige tijd op zwart te zetten. Afgelopen avond hoorde ik Jeroen Pols het antwoord geven: dit zal plaatsvinden in 2024, en als het internet weer open gaat kom je er alleen nog op met een volstrekt in de matrix ingevoerde digitale identiteit.
Dus laten we alvast een beetje afscheid nemen van wat ons belazerde. Laten we langzaam maar gestaag uitvoegen, meer en meer minder gebruik maken van het eens prachtige vrije internet dat tot een gevangenis reeds wordt omgevormd. Moeite mee? Ik ook. Lees die moeite, begrijp die moeite, overwin die moeite zonder enige dwang. Stel je vrienden, na je overwegingen in deze met hen te hebben gedeeld, voor elkaar vaker, en dit toenemend, buiten het valse web te ontmoeten. In plaats van een mail, stuur je een brief. In plaats van een blogbericht, print je een goede tekst uit en deelt deze in de rondte. Zo bezien gaan we een fraaie tijd van weer werkelijk contact tegemoet. Zij die dit ontwennen blijvend afwijzen zijn helaas reeds gevallen voor waanzin. Mijn focus ligt niet op hen, maar op wat reeds Bron, Heel en Iedereen Verwelkomend Is.
O ja, voor ik het vergeet: vergeet alles! Durf niks te weten aan. Val leeg van alle noties. Poog geen identiteit in stand te houden. Onder al het stressvol jongleren van identiteit hoog houden ligt je Ware Natuur reeds alle dagen van je leven te wachten. Laat alle ballen van kennis vallen en onderga vol ledig wat je dan te zien krijgt. Bevrijding is een proces, Vrijheid is Altijd Al de bodem van ieders bestaan in Werkelijkheid.
Dank Lezer, Be Well!
.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 
https://robscholtemuseum.nl/joost-lips-do-not-follow-the-money-ga-wat-leuks-doen-een-vruchtbare-dag-met-verbluffende-muziek/
LikeLike