Het is zonde als je je ziel verpest, zelfs al ben je niet schuldig

Op de voorgrond het bescheiden huisje dat we binnenkort zullen betrekken; begane grond en een zolderruimte. Met een door stenen omheining omgeven achtertuin die we naar onze smaak zullen omvormen, waarbij ook het verbouwen van voedingsproducten onze aandacht zal krijgen. De muren zullen we optimaal benutten. met plantenbakken en potten op verschillende niveaus. We hebben een eigen oprit voor onze twee auto´s, die dan nog ruimte laat voor een derde, als we bezoek hebben.

Afgelopen dag de eerste spullen ingepakt. Verhuizen betekent altijd ook veel opruimen, de haard brandde uren op het papierwerk dat we erin lieten verdwijnen. Veel spullen voor de charity shop, waaronder veel boeken. Als alle bezittingen door onze handen gaan krijgen we goed te zien wat we steeds bewaarden als we eerder verhuisden, maar dat nu van ons weg mag. Zo behouden we minder spullen welke onze waardering nog altijd verdienen. Dit doet innerlijk iets met ons. Minder wordt, kwalitatief bekeken, meer. Het is lekker, als de ogen de boekenplank aftasten, er bij ieder exemplaar een blij gevoel van het bezit ontstaat. Boeken die dat gevoel niet voortbrengen gaan weg. En dit procedé werkt prima met alle overige spullen.

Het huisje, de keuken uitgezonderd, heeft nog geen vloerbedekking. Ook kookstel, oven, koelkast en vaatwasser ontbreken. Vaatwasser hoeven we niet, afwassen is een easy task en hoeft niet veel energiekosten te vragen. Voor de aanschaf van overige spullen hebben we, zo vertelden mensen ons, recht op a grant. Hoeveel dat is, is ons nog onbekend; iemand beweerde dat het rond de €2500,00 zal liggen.

Karin en ik, we doen makkelijk afstand van zaken die bewezen hebben niet door ons gemist te worden. Een vriend van ons is reuze handig met klussen, heeft fantastisch werk verzet in de council house die hij en zijn vriendin bewonen, waarin hij kasten en zelf uitgehouwen sierelementen van hout verwerkte; hij zal ons graag van dienst zijn.

Zoals op de foto te zien is ligt ons huisje tegen een groter huis aan; ben benieuwd in hoeverre we geluid vanuit die richting gaan vernemen. Wij zijn eraan gewend geraakt dat we op onze huidige stek kunnen schreeuwen zo hard als we willen; dat lijkt ons voor de komende woongelegenheid geen wenselijk gedrag.

Ik ben zeer blij met sowieso al vier windrichtingen die vanuit onze nieuwe locatie interessant voor een wandeling zijn. In ons huidig huis ben ik lui geworden omdat de variëteit voor wandelingen veel beperkter is en als het duister is ingevallen is gaan wandelen eenvoudig linke boel. Nu dus vier reeds bekende wandelgangen, en weldra meer meen ik al gezien te hebben. Courtmacsherry is stellig de mooiste plaats waar ik ooit heb mogen wonen, en we behouden een van de mooiste stranden van Ierland in onze ogen, Dunworley, als snel bereikbaar.

Een zeer belangrijk aspect van onze nieuwe woning is dat het een council house betreft en we niet meer met de nukken van een landlord te maken hebben. Je kan er niet zomaar worden uitgezet en als het inkomen daalt, daalt de huur mee. Dit geeft de rust waar we beiden naar verlangen. Terwijl we beiden het gevoel hebben dat we meer geld gaan maken. We zijn niet materialistisch, zien geld louter als valuta voor bewegingsvrijheid.

Ik voorvoel de rust die mijn creativiteit goed zal doen. Minder internet, meer buiten, meer menselijke contacten. Want sinds mijn immigratie naar Ierland heb ik mijn sociaal contact hard achteruit zien gaan, en ik genoot er in Nederland van de schoonheid van menige ontmoeting te beschrijven. Voel dat dit weer terugkeren zal. Dat de geest die zeer online werd, weer buiten het internet en de matrix zijn grond zal vinden. Wat vitaler teksten kan opleveren dan als ik me louter opwind over wat het web mij toont.

Back to basics, een zinsnede die Karin menigmaal placht te gebruiken, is de tendens die we al lang gaan. De wereld is een dolhuis, en dit raakt ons ook vanzelfsprekend, maar steeds weer vinden we in alle waanzin de rust die aan geen waanzin lijdt. Karin en ik zien onze eigen waanzin nog altijd en staren ons niet blind op de waanzin van een ander. We kijken naar onszelf en elkaar, en als we elkaar de schuld geven van irritaties keren we dit om en erkent ieder van ons de waanzin in zichzelf. Beiden vinden we onze relatie niet altijd makkelijk, beiden vinden we onze relatie zeer zegenrijk.

Ik heb de laatste tijd veel gedacht dat ik me maar eens weer wat meer op Nisargadatta Maharaj, of op Jezus Christus moest richten, omdat ik het wereldse leven teveel afleiding vond geven. Maar iets in mij zei: dat kun je wel doen, maar dan halveer je het leven weer. Ik herken Christus liever in ieder ander, welke naam die ook draagt. Ik wil geen verdeeldheid, want dat is de enige crisis die ik ken. Dit is wat Christus tenslotte leerde, en ook Nisargadatta realiseerde en doorgaf aan wie het maar horen wilde.

God is nooit buiten je. Het is blasfemie zo te denken. Het is schizofrenie, waarbij jij altijd schuldig bent. Jezus had Zijn mond niet vol over schuld, dat heeft het christendom ervan gemaakt, om je te vangen. Als een Hindoe over zonde spreekt, dan bedoelt ie alleen maar dat het jammer is dat je de melk heb gemorst. Je gaat er niet voor naar de hel, je bent wel wat melk kwijt. Zo versta ik zonde: de herkenning dat je ergens niet helemaal bij was, en zo apart stond, in onwerkelijkheid.

Ben ik oud, als roker van 62 jaren? Welnee, ik ben een jonge God die zichzelf uitvindt, ont-wikkelt van alle kwade dromen, en dan Licht spreekt. Iedere dag opnieuw, maar nog niet ieder uur, en zeker niet iedere seconde. En dit is toch zeker mijn wens: de wakkerheid te hebben dit iedere seconde te kunnen. Daar heeft Karin, de rest van de wereld ook, recht op.

Karin zei me vandaag dat ik een blog over roken had geschreven. Ik zei: nee hoor, ik heb een blog over manipulatietechnieken ten opzichte van de gewoonte van roken geschreven. En dan vandaag, als we papierwerk opruimen, komt Karin een opstel uit haar jeugd tegen waarvoor ze een hoog cijfer kreeg met als titel: Moet roken mogen of niet? De leraar had haar het goede cijfer gegeven en tenslotte gevraagd: ¨moet het nou mogen of niet?¨ Karin zei eenvoudig dat je goed over de vraag kan schrijven en de conclusie aan de lezer kan laten. Dat is kras; ik weet dat Karin blij is als ik niet meer rook. Ze las het stukje voor een deel voor toen ik papierwerk in de open haard gooide en zo veel rook maakte. Ik mag mijn CO2 voetspoor niet veronachtzamen, nietwaar?

Als Karin en ik het steeds weer ergens over eens zijn, dan is het wel dat niemand in het aards domein veiligheid kan bereiken. Alle veiligheid is, binnen het wereldlijk leven, relatief, wat betekent: onmogelijk. Absolute veiligheid kun je alleen vinden in je ziel, die de eenheid met God toestaat. Mensen die zeggen dat de ziel niet bestaat, dat de ziel nooit bewezen is, die laat ik verder maar. Ziel staat wat mij betreft voor integriteit, en een volstrekt duidelijke blijde ervaring als deze integriteit wordt gevolgd. Het wordt ook wel ´geweten´ genoemd, maar zelfs de onwetende beseft wat integriteit is, dus er is wellicht zelfs geen goed woord voor. Is ook niet nodig.

Het is zonde als je je ziel verpest, zelfs als je niet schuldig bent.

Zo dan maar, ik dank de Lezer!

.