Vandaag in de auto, toen ik net als gisteren drie ritjes met een volgeladen auto naar ons nieuwe huurhuis maakte, had ik een eenvoudige doch diepgaande gewaarwording. Er speelde een cd van de Braziliaanse diva Elis Regina die ik ruim twee decennia terug ontdekte en nog altijd ontroerend mooi vind. Ik versta geen Portugees, maar dit voorkomt niet dat de stem van deze vrouw diepe snaren in mij weet te raken. De Portugese term Β΄saudadeΒ΄ is met Elis ReginaΒ΄s liederen verweven, verwijst naar gevoelens van verlies, gemis, heimwee, melancholie, weemoed. Ik ervoer hoe de Braziliaanse ritmen en de fabuleuze zang dit soort gevoelens inderdaad in mij wekten, bitterzoete momenten bezorgden. Er was behagen in dit voelen, en tegelijkertijd pijn. Het was mooi, en ook was er sprake van onbehagen. In ieder lied hoorde ik verlangen naar schoonheid en liefde, met steeds ook de onmiskenbare vertolking van de onhaalbaarheid dit in het aards bestaan blijvend te maken. Twee liederen van haar.
Wat was nu mijn gewaarwording, waaraan ik zojuist refereerde, die eenvoudig en diepgaand was? Ik voelde het wederkerend verlangen dat maar niet voorgoed vervuld wil worden, en in plaats van machteloosheid is deze te voelen, verschoof er subtiel iets in mijn waarneming. In plaats van het verlangen hier en het verlangde daar, afgescheiden te beleven, schoven de twee inéén en voelde ik dat er een bloem in mij open ging, dat ik altijd alle verlangens kan genieten als zijn zij reeds vervuld. Saudade aanvaard als de aardse staat van zijn; ieder conflict eruit weg. Ervaren zonder voor- of afkeur. Dit was de bloem die opende, en ik besefte: niets hoeft meer weg, niets hoeft meer anders, alles is reeds vervuld zoals het is.
Maak ik me duidelijk? Het is een kwestie van aanvoelen; ik spreek niet over een conclusie van een lange gedachtereeks. In het volgepropte autootje veranderde de bedelaar met onvervuld verlangen in ontvankelijkheid zelf, die geen eisen stelt. Het deed me denken aan Nisargadatta die eens de vraag van een bezoeker kreeg: Β¨Ik leef in conflict: ik heb wat ik niet wil, en wat ik wil kan ik maar niet krijgen!Β¨ Nisargadatta antwoordde: Β¨Hoe gecompliceerd! Draai het om: wil wat je hebt en vergeet wat je niet hebt.Β¨ Dit gebeurde toen de bloem in mij opende vanmiddag. Willen bereiken maakte plaats voor bereidheid te ontvangen. Controlezucht verviel, goddelijke machteloosheid zegende mij.
Ik luister graag naar liederen gezongen in een taal die ik niet versta. Ze zijn onverstaanbaar mooi. De Franse taal is uiterst elegant qua klank, ik geniet ervan zonder de strekking van teksten te kennen. Twee voorbeelden die mij diep ontroeren: ZAZ en Emma Kok.
Instrumentale muziek gebruikt geen woorden, is verbaal gezien onverstaanbaar, maar het hart vangt de emotie van de uitvoerder. Er vindt magie plaats waarin je als luisteraar verdwenen bent precies waar je hart wordt geraakt. Julian Bream is een tovenaar op de gitaar, beluister hem maar eens als hij Bach speelt.
Edvin Diskin Wetter, βwie kent hem niet?β, heeft een arrangement gemaakt van een muziekstukje van Lorens Brolin, mij ook geheel onbekend. Soms ken ik nachtelijke muzikale tochten op het internet en dan kom ik pareltjes tegen. Dit is er zo een.
Als woorden worden opgevat als verdeelde realiteiten is het goed dat we een taal niet verstaan, dan komt ons oorspronkelijk horen weer aan bod. Ik kan een ieder aanraden, waar het vocalen betreft, onverstaanbare talen te beluisteren. Bijvoorbeeld Amira Willighagen die Pie Jesu van Faure zingt.
Ik wens op ons nieuw adres meer met non-verbale expressie te verrichten, waarbij ik specifiek doel op gitaarmuziek en schilderen. Ik heb nooit gemeend dat je getalenteerd moet zijn om zeker gebied van expressie te betreden en ervan te genieten. Wanneer het voor een ander interessant is geworden bepaald ieder ander, daar zou ik het oorspronkelijk plezier van scheppen niet onder willen laten lijden. Als we gaan scheppen naar wat het oor van de ander wil horen hebben we onze oorspronkelijkheid feitelijk al verkocht. Dit is precies wat er nu in de wereld, ook in de muziekindustrie, gebeurt. Authenticiteit wordt erdoor vermolmd. De werkelijke artiest krijgt de shadowban. Niet alleen van de muziekindustrie, van alle omgekochte of anderszins afgeperste media. Werkelijke artiesten gaan we steeds meer om ons heen, zonder internet, herkennen. En ze hoeven geen instrument te spelen, te schilderen, schrijven, zingen of dansen; als ze zich niet hebben verkocht aan waanzin herkennen we ze als authentieke levenskunstenaars.
Crazy is een norm, door normaliteit gedicteerd. Anton Heyboer speelde een leuk spelletje met de kunsthandel, die door de globalisten wordt bestuurd, door zijn werken voor een prikkie te verkopen. We doelen hierbij overigens niet op de Messenger RNA techniek.
Onverstaanbaar qua taal, maar toch goed te horen, is gibberish. Laat mij dit eens aanvangen:
kwalo meno consequens
macro micro all at once
brief enormous melodram
tot er ander verstand
handiger was
geef nie, mag wel,
kom goe nie fou
dt niet nodig
anyway
Slaat nergens op, bevrijdt wel. Leuk om te doen. Iets doen dat niets dient is over het algemeen bevrijdend. Ik raad nutteloze dingen aan. Ga darten: zelfs als je raak gooit is het nutteloos. Ja, je kunt er rijk mee worden, en ook materiΓ«le rijkdom in zichzelf is volstrekt nutteloos, vraag het de globalisten maar en ze staan met een bek vol gouden tanden.
Toen de bloem afgelopen middag in mij open ging was 1 ding mij volstrekt duidelijk: wat ik wil is van geen enkele betekenis. Dat was het, niks anders.
Wat alle mensen willen, en waar ik dienstbaar aan kan zijn, of niet, dat werd vanzelfsprekend niet betekenisloos toen de bloem in mij open ging, opeens had juist iedereen recht van bestaan gekregen. Iedere andere manier van iemand verstaan kent tegenstrijd in zich en vreet jezelf karmisch op. Die last viel toen ik in mijn volgeladen autootje reed. Toen heb ik het autootje uitgeladen.
Dank de lezer!
.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 