Ieders ware vermogen is onverdeeld

Welk een rijkdom is Karin en mij vergund. Ik blijf me erover verbazen. Mocht gisteren ontdekken dat nog geen minuut lopen van onze voordeur een bosgebied betreden kan worden. Reeds meerdere wandelroutes verkend en de weelde voelde bijna gênant als ik dacht aan wie in Nederland nog altijd leven in betondorpen met architectuur die de geest wil doden. Ja, ik heb dat vaker: iets van schaamte dat mij wordt gegeven wat anderen evenzo goed zou doen, maar zij moeten ontberen. Het komt mij blijkbaar toe. Vanaf het eerste huis dat ik met Karin en de kinderen bewoonde, waren de drie opvolgende verhuizingen steeds een verbetering, en nu wonen we best. We hoeven hier niet meer weg.

Ik heb nog veelvuldig een gevoel van de voorbije tijd, als ik onwillekeurig en per abuis denk dat we binnenkort weer op straat zullen staan. Dat patroon van denken klopt niet meer maar heeft zich in de tijd in de lichaamscellen genesteld; als zo een vergissing nu vrijkomt voelt dat steeds als zegen. En de zegeningen zijn talrijk. Geen huisbaas die met uitzetting dreigt, veel lagere huur en een geavanceerd verwarmingssysteem dat bij lange na niet zoveel zal kosten als de kolen en het hout dat nodig was om een slecht geïsoleerd boerenhuis aan de Atlantische oceaan, hoogstaand en windgevoelig, nog enigszins op aangename temperatuur te houden.

De mensen die ik hier ontmoet zijn blijer dan elders, het valt op. Courtmacsherry is schoon en vredig. Je kunt in meerdere windrichtingen wandelen met kleine kans op verkeer. De uitbundigheid van de kerstverlichting aan de huizen is ook indrukwekkend; ik geniet hier zeer van. In de zomer zal hier veel volk komen. De grote camping vol stacaravans van één merk steekt wat schril af met de overige gevarieerde vormgeving in deze plaats, maar daar vallen we verder niet over, we komen hier tenslotte niet kamperen.

Binnen een kwartier is via twee wegen de zee te bereiken. Broadstrand kende ik al, gisteren mocht ik beleven hoe het was een doodlopende weg af te lopen, waarbij je het gevoel kreeg het einde van de wereld te naderen, en daar kwamen andermaal meest fraaie uitzichten tot mij. Dat juist hier zwaar vervallen onbewoonde huisjes stonden, zeker vijf stuks, gaf me weer eens aan dat Ieren niet al te zakelijk denken als het gaat om deze plekken te exploiteren. Nadere overweging over deze kwestie met een Ierse vriend sorteerde twee mogelijkheden. Corruptie: je krijgt pas een bouwvergunning als je een groot bedrag heb betaald aan tussenpersonen die geen enkele boodschap aan welke wet dan ook hebben. De tweede reden is het Ierse geloof dat de geesten van voorouders in de bouwvallen leven. Dan is het niet sympathiek de boel tegen de vlakte te bulldozeren ook al zit er geen dak meer op.

Ik wil heel graag de Kia Picanto in de verzekering. Sinds onze verhuizing bleef ik veel thuis om te wachten op mensen die niet kwamen. The Irish Way verschilt nogal van de Nederlandse stiptheid in afspraken. Soit, de verwarming werd daardoor later geactiveerd, het laminaat kwam niet op afgesproken datum, en ook de stoelen werden zonder vooraankondiging geleverd zodat we net weg waren, en vandaag kwamen ze dan toch, weer onaangekondigd. Ondertussen begint het huisje aardig te lijken op wat we wensen. Karin, die last had van al het betonstof en zelfs farmaceutische troep nodig had om haar longen wat te kalmeren, heeft nu de veiligheid van vloerbedekking in onze slaapkamer.

Geen haast, geniet van het proces. Toch bemerk ik, zowel bij Karin en mij, dat genieten van het proces vaker plaats maakt voor de gretigheid dat iets al gebeurd is. Dit is allemaal verwarring, ruis en zelfmutilatie. Zodra je verleden en toekomst als baas in bewustzijn toestaat ben je krankjorum. Ik heb het ook niet verzonnen, ik zie alleen maar dat het zo is.

Dus de oefening van deze dagen is al mijn irritaties, en die zijn niet gebrekkig aanwezig kan ik de lezer vertellen, perfect te doorzien door te vragen welke van mijn voorwaarden niet is gediend. Dan lever ik mijn voorwaarde in en is alles oké. Wellicht vertoon ik nog een rood hoofd door wat eraan vooraf ging, het probleem is echter reeds verdwenen.

Zelfonderzoek is geen onderzoek, werkelijk beschouwd. Er is geen zelf, dus hoe zou je die kunnen onderzoeken? Op Freud´s sofa en die van andere fraudedokters is je verhaal welkom, die maken je verhaal groter, maar in het licht van oprechtheid blijft er natuurlijk niks van over.

Niets gaat slapen, is moe. Morgen weer alle tijd om mijn vergissingen aan mijn omgeving te erkennen zodat er van verdeeldheid niets over blijft. Wel met de leugenaars aller landen, die mogen buigen met hun waanzin, net als ik morgen weer zal doen waar ik mijn waanzin te erkennen heb.

Dank lieve lezer!