Het kan wonderlijk gaan in het bestaan. Na een langdurige procedure mochten we onlangs vernemen dat we niet door onze landlord op straat kunnen worden gezet, nog een half jaar hier mogen blijven wonen, en een kleine week later, vandaag, krijgen we een council house aangeboden! Ik had me er al bij neergelegd dat het een mindere woning, waarschijnlijk in Clonakilty zou worden, maar nee hoor, het is het prachtige Courtmacsherry geworden!
Ierland kent weinig bosgebieden, ik heb me laten vertellen dat de Engelsen hier verantwoordelijk voor zijn. In vroeger dagen, als ik droomde van Ierland, dan was het rijk bebost, maar sinds ik er woon weet ik dat boswandelingen meestal kort van duur zijn, dan kom je weer in open land. Vanuit onze huidige woonplaats gingen wij meestal naar Courtmac, zoals we de gemeente kort zijn gaan noemen, als we tussen bomen wilden zijn. Ook dat bos is niet omvangrijk, maar ligt wel direct aan zee en de baai van Courtmac. Bovendien, als je de bomen achter je laat dan begint The Seven Heads Walk, die ik nog nooit gedaan heb, behalve enkele kilometers. De volledige tocht betreft een afstand van 42.5 km. Het bos zal tien minuten lopen van ons huis zijn!
De zee, zo dichtbij weer, maar nu niet als een ver uitzicht op de oceaan, maar beginnend met de baai, waarin boten liggen. Courtmac kent een lange weg die van het bos naar Timoleague leidt, waarlangs de meeste bedrijvigheid te vinden is. En het is, zeker voor Ierse begrippen, verzorgd en schoon. Kleurrijk ook. Het goedgezinde lot wil dat donderdag mijn nieuwe camera bezorgd wordt, ik voel de opwinding van een kind.
In de huidige situatie, als Karin werkt, is de kans op sociaal bestaan gering, tenzij ik de onverzekerde Kia Picanto neem om er even uit te zijn. In Courtmac stap ik uit de deur, draai de afdalende 180 graden krommende weg af, en ik ben bij de baai en heb in de nabije omgeving meerdere horecagelegenheden. In vroeger dagen wilde ik altijd diepe gesprekken, maar nu is een eenvoudig praatje bij de koffie, of een observatie en een lach delen met een voorbijganger, genoeg om mijn hart te verheffen.
Hier betalen we 1000 euro per maand, een council house is veel goedkoper. Bovendien heb je geen gedoe met een landlord, je bent zeker van je verblijf. Karin wist me zelfs te vertellen dat als mijn pensioen omlaag zou gaan (Ab Flipse meldde deze week dat er 1000 miljard uit de pensioenpot is verdwenen) de huurprijs meteen mee zakt met onze draagkracht. Dat zijn fijne dingen voor de mens.
We zijn van de muizen en ratten af, ik ga ze nog missen.
En ik meen dat de creatieve bezigheden een geweldige spurt kunnen nemen. Mijn eerste indrukken van IerlandΒ΄s kunstzinnige drive maakte me wat arrogant; ik meende dat Nederland in deze verder was, progressiever en vrijer. Dat ben ik ondertussen wel anders gaan zien. De Ieren ken ik als een ingetogen volk waar je niet zomaar open contact mee krijgt. Dat contact moet je verdienen. En je verdient het door je vooral niet op te dringen. Deze behoudzucht, of dit conservatisme van de Ieren, kan wel eens de reden zijn dat Ierland het beste land is om in te verkeren in deze krankzinnige dagen. Omdat hier alles net even later gebeurt dan in de rest van de wereld, is hier ook meer tijd om de waanzin de waanzin te laten. Ierse boeren komen ondertussen ook in opstand, las ik ergens. In feite merk je van het globale gekkenhuis weinig, je weet weer van het bestaan ervan als je maskers ziet en hoort van mensen die zomaar weer dood vielen. En mensen die kunst maken doen dat echt zoals ze het voelen en beleven, behalve de gekken die je overal vindt, die modernisme nadoen.
Karin hoorde het van de jongens. De jongens zijn bekend met haar omdat ze bij haar thuis vroeger speelden. Ze had vijf kinderen, haar man heeft ze nog steeds. Karin schrok enorm toen ze hoorde dat deze jonge Ghanese vrouw, met wie ze zo vaak heeft samen gewerkt, op vroege leeftijd plotseling dood bleef.
Het is ontstellend. We praten hier over één dode en veel verdriet. We zien een moordmachine die smult van alle pijn die we meemaken. Opstand is niet terug vechten. Opstand is je energie verheffen boven deze intense vuiligheid.
Karin zei nog dat ze de overleden vrouw, die ze zo waardeerde om haar oprechtheid en spontaniteit, had willen bezoeken en vertellen dat the jab is not safe. Ik vroeg Karin later: zit het idee dat je haar niet over het moordwapen hebt verteld je nog dwars, of zie je ook wel in dat je niet iedereen die je kent langs kan gaan om te vertellen dat dat ene moordwapen niet deugt. Wat is geen moordwapen tegenwoordig? Mensen informeren zichzelf of niet. En zelfs als je je goed informeert vermoorden ze je. We leven in het domein waarin veiligheid overduidelijk niet bestaat. Dit beseffend viel er iets los, opeens hadden we het weer over Courtmac.
Opeens was het dramatisch gehalte tot feit geworden en zei Karin, die even niet kon slapen: Β¨Morgen is het weer over.Β¨ Mag ik dat als titel gebruiken voor mijn eerste roman lieve Karin? Ja, dat mag. Maar het is geen goede titel, omdat er geen enkele reden is om nu te lijden. Ik zag filmbeelden vandaag, van IsraΓ«li en Palestijnen, en ze hadden handen afgehakt. Beide partijen van elkaar, zeg ik. Staan ze dan met hun iPhone te filmen. Over progressie gesproken. Lijden is dit leven, als je het nog niet door had dan leefde je onder een steen. De angst dat God je naar de hel stuurt heeft alle religieuze oorlogen bestuurd. Dit is de hel.
Dood is geen enkel probleem. Wel voor voor iedereen er om heen, omdat die nog niet dood zijn en gemaakt van de software mind die de matrix wil. In vroeger dagen beschreef ik Vrijheid, βmijn enige vergissing, βik heb begrepen dat de gevangenis beschrijven genoeg is.
Probleem bestaat niet. Feit is.
De gevangenis Is Onmiddelijke Werkelijkheid afspiegelingen als mind, en zo mindfuck maken.
Onmiddellijke Werkelijkheid Is, , wat maakt het verschil?
Ik hoef niet uit te leggen aan wie mij al lezen hoe zaken zitten, dus we gaan dwars door de aller kleinste delen van onze fysieke wezens heen wetend dat wij het regeren. Wetend dat ik het ben. Wetend dat ik geen gedachten of anderen hoef te controleren om volstrekt mijzelf te zijn.
Of God bestaat of niet. Is dat geen lachwekkende vraag als je geen idee hebt waar je vandaan komt of heen gaat? Ik zeg het de lezer eerlijk: ik ben de arrogantie van mensen zonder originaliteit compleet zat. En zal zo op hen responderen.
Er is geen wet. Lau Tze zei al dat de wetboeken ontstonden toen we gingen liegen. We zijn alleen maar meer gaan liegen, er kwamen vele wetboeken bij, en via die wetboeken rooft het complot nu alle zakken leeg. Laat het maar gebeuren. Het een spirituele oorlog noemen is waanzin, want er is geen enkele oorlog. Spirit en materie zijn niet gescheiden. De oorlog moet in mijzelf zijn als ik dit anders zie.
Waanzin overal, ik bekijk deze in mijzelf.
Ik hou altijd de wereld over en dit maakt mij tot bodhisattva. Niemand gaat het Nirvana binnen na mij. Dit is de hygiΓ«ne van een modern gezond mens. Het lijkt op solipsismne maar wijkt er in meest essentieel punt van af: je bent vrij om niets te geloven. Dan hou je altijd Hart en compassie over.
Wie ziet dit? Ik heb geen idee.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 