Het scheppingsverhaal uit de bijbel heb ik lang begrepen als een verhaal over lang geleden. In den beginne was het Woord en het Woord was God. Als God een Woord sprak, dan was het benoemde manifest geworden. God zei Licht en er was Licht! Zo kwam ooit de schepping op gang.
Vandaag begrijp ik dit anders. Ik plaats de betekenis van deze woorden niet langer in een andere tijd. Scheppen is een actueel gebeuren. Als de ochtend aangebroken is en ik ontwaak, dan is er in beginsel nog geen schepping of zelfbesef, louter ongedifferentieerd licht. Dan wordt een object herkend, de naam ervan, en dit accelereert zeer snel tot de herinnering van de wereld (mijn imaginaire private voorstelling daarvan) en mijn bestaan daarin. Iedere nieuwe morgen wordt de wereld geschapen middels het woord.
De wereld bestaat, op de keper beschouwd, alleen als voorstelling. Niemand heeft de wereld ooit waargenomen, wat we zien is wat we geleerd hebben om te zien. Werkelijkheid gaat aan al het geleerde vooraf. We begeven ons in werkelijkheid als we ons niets verbeelden. Dan bestaan er geen afgescheiden zaken, geen naam en vorm, is er louter onverdeeld onmiddellijk beleven.
Waarachtige creativiteit start vanuit dit onnoemelijke, waar nog niets van naam en vorm een aanvang heeft genomen. De meester kalligraaf zit stil voor een leeg papier, wacht op het moment dat de geest geheel is opgelost in wat aan de geest vooraf gaat, dan kunnen volmaakte vormen uit zijn penseel ontstaan. De virtuoze pianist laat als hij op het toneel gekomen is, het applaus dat ter verwelkoming klonk wegsterven, beluistert dan de stilte tot hij of zij ermee samen valt, dan kan het klavierspel beginnen.
Herinner me de woorden van de Nederlandse pianist Wibi Soerjadi, die het moment van perfect spel fraai onder woorden bracht. Hij zei (ik parafraseer): Β¨Als het spelen zeer vloeiend verloopt dan besta ik niet meer, zijn er alleen nog maar de handen en het klavier. Wordt perfectie bereikt, dan zijn ook de handen verdwenen.Β¨ Deze getuigenis toont dat objecten verdwijnen als eenheid wordt gerealiseerd.
Iedere vorm van zoeken van de mens bestaat uit het verlangen de ongereptheid van Oorsprong, voordat naam en vorm geboren zijn, te verwerkelijken. Kunstenaars zoeken hetzelfde, en als ze meesterschap bereiken, is het hen vergund vanuit Bron te creΓ«ren.
Verslavingen komen voort uit gewoonten die tijdelijk de staat van niet-bestaan, van schijnbaar onbeperkt bewustzijn opleveren, maar de tijdelijkheid ervan is steeds teleurstellend, en zo komt men tot het dwangmatig herhalen van die gewoonten.
Ik refereer naar de opening van dit schrijven: Bron ligt niet in het verleden, Bron maakt iedere actuele ervaring mogelijk. Naar Bron op zoek te gaan is dan ook een vergissing met navenante resultaten. Zoeken zelf kan mijn inziens als de kernverslaving worden aangemerkt. Stop maar eens met zoeken, en zie wat er dan gebeurt. Het lukt niet als je Bron niet radicaal aanvaardt.
In voorwaarden voor geluk en vrede geloven is ongelukkig en onvredig per definitie, omdat geen enkele voorwaarde voor altijd blijven kan. Je woning bouwen binnen een tijdelijk bestaan is geen goed idee. Het levenswerk van werkelijk grote zielen reikt immer tot buiten de grenzen van het zintuiglijk ervaarbare, en dit ervaart een ieder die zulk een levenswerk weet te verstaan.
Van alle kunsten is muziek de meest vloeibare. Een schilderij is op zeker moment af, een boek is eens geschreven, maar muziek dient steeds opnieuw vertolkt te worden en kent binnen iedere nieuwe vertolking weer unieke nuances. Een buitengemeen prachtig voorbeeld van perfectie in deze is dit jaar ontstaan middels de samenwerking van de jonge zangeres Emma Kok en het orkest van André Rieu. Ik heb hier in vorige berichten mijn diepe waardering al meermalen voor uitgesproken, ik word er blijkbaar niet moe van dit te blijven doen. Ik heb op YouTube vele eerste reacties op dit optreden bekeken, en wat me steeds weer opviel is dat zelfreflectieve persoonlijkheden smolten voor mijn ogen terwijl het muziekstuk speelde. Dat menigeen de Franse taal niet meester is werd veelvuldig benoemd als geen gemis, de beleving gaat direct door alle barrières van taal en vorm heen. Als je al in de wederkomst van Christus gelooft, dan stel ik de vraag: hoe ga je Christus herkennen? Ik herken Christus in dit lied dat een ieder aanraakt waar ie nog niet begonnen is.
.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 