Muziek en contemplatie

Karin had bezoek van een goede vriendin, ik nam de auto en ging toeren. Nam wat ik de toeristische route naar Clonakilty ben gaan noemen: het is niet de snelste weg, maar wel de mooiste, met fraaie zichten op the Atlantic en verderop, na een klim, valt opeens Clonakilty ver beneden in het zicht.

Ik had de radio aan, Lyric FM, en werd getrakteerd op meest verschillende soorten klassieke muziek. Na het instappen eerst Strauss, even later werden de Brandenburgse Concerten van Bach ingezet, en veel meer moois volgde. Het weer was uiterst wisselvallig, zoals zo vaak in Ierland: eens stortregen onder een zwaar bewolkte hemel, dan weer zonneschijn met veel blauwe lucht. Zo gaat een mens door allerlei sferen heen, ik genoot intens. Ik reed rustig, beleefde het karretje als een kermisattractie.

In Clon, zoals ik de plaats vaak kortaf noem, kocht ik een gamers microfoon voor slechts 7 eurootjes, niet om te gamen, maar om gitaarmuziek mee op te nemen. Sinds de verhuizing speel ik vloeiender dan ooit. Karin had terecht opgemerkt dat we leven in een nieuw huis, dat er geen frequenties van vorige bewoners hangen, dat het in die zin vrij van ruis is. Ik voel dat ook. In het vorige huis kreeg Karin af en toe bezoek van geesten, ook ik heb daar vaker aanwezigheden gevoeld waar je niet speciaal op zat te wachten. Het bracht geen vrees, wel ruis. Je wist af en toe niet of je zelf ontstemd was of dat er een entiteit aan je zat te morren. Dat is hier geheel anders: iedere beleving is schoon en geheel mijn verantwoordelijkheid.

Nam in Clon nog wat foto´s. Sinds ik geaccepteerd heb dat mijn Kodak camera minder vermag dan de Nikon die het begaf, ben ik feitelijk tevreden met wat het apparaat wel aan me kan geven. De foto´s geef ik onbewerkt weer. Het regende af en toe hevig, de lens hield ik niet steeds droog.

Vanavond gingen we een puzzel leggen. We zetten daarbij graag interessante sprekers op, maar de drie sprekers die we probeerden werden al snel afgezet; het lag niet aan de sprekers, we hadden geen zin in taal. We zitten vaker dan voorheen eenvoudig in stilte, zonder enige bezigheid. Nu besloot ik een muziekje op te zetten: Johann Sebastian Bach. Wow, dit trof mij diep! De muziek deed me denken aan maffiafilms, kon passen bij een plechtige bijeenkomst met aanwezigen waarvan enkelen zojuist nog wat moorden hadden verricht. Muziek voor bij een begrafenis, dacht ik later. Luister zelf, het is intens.

Sonata No. 1 in B Minor, BWV 1014: I. Adagio (2015 Remastered Version) · Glenn Gould · Jaime Laredo

Ik heb op dit weblog nog 2% van de toegestane 3 Gigabytes te vullen, na dit bericht wellicht slechts nog 1%, dan verhuis ik naar een ander internet adres. Het is geen voornemen als ik het vermoeden uit dat muziek mogelijk steeds meer plek zal innemen in mijn berichten. De taal van muziek klinkt, en dan valt het stil. Iedere uitvoering van eenzelfde muziekstuk is weer anders. Muziek is trilling, je kan het niet vasthouden als een schilderij of een boek. Het doet denken aan de zand mandala´s die boeddhisten maken om deze niet lang daarna weer te vernietigen. Muziek bewijst de vergankelijkheid der dingen in zichzelf onmiddellijk; boeken en schilderijen vergaan ook maar geven nog lang de suggestie van houdbaarheid.

Karin en ik hebben wat spanningen gekend gedurende de verhuizing. Het gebeurt in relaties vaker dat de zaak even op slot lijkt te zitten. De bijbel zegt over het huwelijk als ik het me goed herinner ergens: als er één valt kan deze zich optrekken aan de ander. Maar wat als beiden tegelijkertijd laag van frequentie zijn gedurende langere tijd? Dan zijn er twee mogelijkheden: uit elkaar gaan of kijken wat er aan schort. Er is een derde mogelijkheid: alles ontkennen, leven in doen alsof, uiterlijk voorwenden wat van binnen niet meer bestaat en heel veel geraniums kopen. Karin en ik kijken zaken graag aan. En we leven weer op, niet gespeeld maar werkelijk.

We kennen perioden dat we veel gekkigheid verwoorden met rare stemmetjes. Dat kan opluchten, maar ook een een groef worden. Die groef trad na de verhuizing veel minder op, en vanavond was ie er weer even. En prompt stoorde Karin het dat ik in de gekkigheid zaken zei die we wel vaker uitten, maar nu maakte het haar ongerust. Ze zei dat het wel als grap kon klinken, maar toch kon de opmerking als feit in haar onderbewustzijn dalen. Ze heeft gelijk! Was het Joseph Murphy die hier niet al voor waarschuwde? Hoe dan ook: laten we onze kwinkslagen de subtiliteit meegeven die dit gevaar niet kent.

Ik wil graag eindigen met een fraai stuk gitaarmuziek en denk dan aan Augustin Barrios, die meest magnifieke werken voor de gitaar componeerde. Dan is een enkel muziekstuk eigenlijk niet genoeg. Daarom eerst een enkele opname, en dan een mix van werken van de meester gespeeld door dezelfde virtuoze gitarist: Cecil Refik Kaya.

Celil Refik Kaya playing Agustín Barrios Mangoré’s Las Abejas on a great new 2015 Rafael Moreno Rodriguez classical guitar at the Guitar Salon International showroom in Santa Monica, CA.