Hoe ik God zie

Het is opmerkelijk te noemen: sta ik zo een drie kwartier te praten met iemand met wie ik zojuist kennis heb gemaakt, ontwikkelt zich het gesprek revolutionair, verheugen we ons in elkanders kennis van zaken betreffende de globalistische agenda die we in versnelde vaart uit zien rollen, en dan opeens verandert er iets, als hij Jezus als het enige antwoord op de situatie benoemt. Dat het zijn antwoord voor hemzelf is, prima, maar hier ging hij in een kramp omdat ook Karin en ik bekeerd diende te worden. De open houding van zojuist sloeg om in geblokkeerde lichaamstaal. Ik herinnerde hem er nog aan dat we het zojuist nog eens waren bij alles twijfel te zetten, tot en met geschiedenisboeken aan toe, maar hier kwam hij met de bijbel als het enig gezag op de proppen. Mijn opmerking bracht geen verandering in zijn opstelling teweeg, hij werd alleen maar feller, interrumpeerde opeens waar hij daarvoor mij steeds netjes uit liet spreken. Ik zei hem dat in mijn ogen God de Ware Natuur in alle wezens is, dat ook wie de bijbel niet kent in Waarheid kan leven door de tekenen des levens oprecht te lezen. Was hij het niet mee eens. O, zei ik, dus je acht een boek juister dan God´s schepping zelf? Ja, want hij bleef maar citeren uit de bijbel, zei dat de geciteerde passages duidelijk genoeg waren. ¨Voor wie de passages gelooft¨, zei ik. Karin bracht in dat de gerechtigheid waar de bijbel over spreekt in ieder mens leeft, en dat handelen in tegenstrijd hiermee onmiddellijk lijden oplevert. ¨Ik geloof niet in karma¨, was zijn korte antwoord. Als je hetzelfde verschijnsel ´Goddelijke gerechtigheid´ had genoemd had hij er stellig mee ingestemd. Ik gaf een signaal af naar Karin en zei: ¨Dit heeft geen zin, dit is discusseren met een gedrukt boek dat geen enkel standpunt verlaten zal.¨

Ik voel een soortgelijke verbazing over Gemma O´Doherty, de onderzoeksjournaliste hier in Ierland die in staat is met open mind naar zaken te kijken, zaken te betwijfelen, de juiste vragen te stellen, maar als het gaat om een antwoord op de wereldsituatie te vinden, dan is ze plotsklaps volstrekt dogmatisch: alleen het katholicisme kan een mens redden. Niet het christendom, nee specifiek die verdorven katholieke kerk. Niet boeddhisme, hindoeïsme, islam of noem maar op, alleen de katholieke kerk uit haar jeugd. Met als argument dezelfde als de man hierboven had genoemd: Jezus is de eniggeboren zoon van God. Ik heb daar wel een kanttekening bij te maken. Jezus sprak in zijn tijd en plaats tegen de mensen die hij ontmoette. Als iedereen om je heen corrupt is, dan kun je stellen dat je de enige bent die te vertrouwen is, dan kun je zeggen: volg mij. Maar beweren dat Jezus heeft gesteld dat er buiten hem geen verlichte zielen op deze planeet rond zouden lopen vind ik aanmatigend, in het geheel niet passen bij wie Jezus in mijn ogen was.

God is niet zuinig, heeft veel meer reine zielen dan de veronderstelde ´eniggeboren zoon´ in het aards domein geboren laten worden. Maar dit klinkt alsof God een agenda heeft, en dit geloof ik niet. God is de Ware Natuur der dingen, ook de zogenaamde ´dode´ dingen. Niets is dood, zoiets bestaat natuurlijk niet. Er is alleen maar leven. Identiteiten sterven, maar die waren sowieso van begin af aan al illusoir en nooit werkelijk geboren. Alles verandert, niets blijft in huidige vorm bestaan, maar in Wezen gaat ook niets verloren. Zo zie ik God, niet als een regisseur of doener, maar als Wezen met intrinsieke Wetmatigheid welke door geen enkele boreling te vermijden valt. Kun je wel proberen, maar daar betaal je dan voor met lijden.

Ik zie God niet als persoon, big boss en uiteindelijke rechter. God is onderhevig aan alle menselijke dwalingen in de periferie, maar omdat geen naam en vorm kan blijven bestaan, nooit uit Evenwicht. Honderd meter westwaarts gaan, is honderd meter oostwaarts gaan, zei zenmeester Dogen. In het relatieve dualistisch bestaan is louter verlies van evenwicht gaande, wat zich uit als de continuïteit van verandering. Alles is steeds aan het vallen, en aan het pogen evenwicht te vinden. Evenwicht wordt in de vorm af en toe, maar nooit lang, gevoeld. Ook een kapotte klok geeft tweemaal per etmaal de juiste tijd aan. Werkelijk blijvend evenwicht ligt voorbij aan naam en vorm, wordt daarom ook wel metafysisch genoemd. Metafysica lijkt een moeilijk onderwerp, omdat je het niet kan zien. Hoe zie ik God? Niet! Hoe ziet ik mezelf? Niet! Het is geen moeilijk onderwerp, het is alleen maar onzichtbaar en dit is eenvoudig volledig aanvaardbaar, om niet te zeggen, bevrijdend!

Hier zijn twee korte verzen van Wang Fan-chih zeer op zijn plek:

*

I´m poor, so they laugh at me.
I´m so poor, their laughter delights me.
No ox, no horse,
no bandit worries me.

*

With your Way, you say,
life conquers death. My Way,
death´s always the winner.
Let´s let our two Ways duel to the death,
until the battle´s over, and we´re all dead.

*

De dood wordt misverstaan gelijk bestaan wordt misverstaan. Want wat bestaat? Hier hebben mensen geen antwoord op. Ze zeggen ´ik´ en weten niet wat ze dan zeggen. Ze draaien onbewust programma´s af en vrezen de dood van die programma´s. Ze zijn al dood en vrezen de dood, hoe kan dat toch? Het is een vreemde armzalige vindingrijkheid welke het menselijk denken vertoont. Vertrouwen op het denken boven de directe ervaring zonder naam en vorm, is als het prefereren van fotograferen boven het vol beleven van een zonsondergang, of als het lezen van een boek over God in plaats van in God te Zijn door met iedere manifestatie uit Oorsprong samen te vallen.

De controlezucht van mensen, dat heeft een fraaie wereld opgeleverd nietwaar? Controlezucht weigert overgave aan wat altijd al het geval is, is een zoektocht begonnen die alsmaar weer weg van Oorsprong leidt. Verblind zijn is populair, wordt gepropageerd; slechts weinigen ontkomen aan het drama dat hiervan het gevolg is.

Maar er is geen ontkomen aan! Een veel gehoorde klacht. En ook een vergissing. Ten eerste omdat een levensfeit nog geen drama is, dat maakt het menselijk dualistisch denken ervan. Ten tweede omdat wat niet te vermijden is, desondanks toch wordt vermeden, een zelf gecreëerd en onwerkelijk probleem oplevert. Het vermijden van feiten leidt tot problemen; feiten hun werk laten doen, deze accepteren en doorvoelen, toont hoe er aan te ontkomen valt. Niet door vermijding, niet door een boogje er omheen, neen: in acceptatie, er dwars doorheen!

Niets is wat het lijkt. Ga iets volledig aan en het verliest naam en vorm. Wat naam en vorm heeft, wordt op afstand gehouden door controlezucht die overgave weigert. Weiger niets, dan leer je Oorsprong kennen.

.