Karin meldt dat, van de mensen die haar in de winkel met gezondheidsproducten bezoeken, er alsmaar meer in verwarring verkeren dan wel afgestompt tonen. Vorige week had zij daarbij een episode waarin ze met zekere distantie haar omgeving en de mensen waarnam, de dwaasheid van gehaaste mensen zag die met van alles behalve het heden betrokken waren. Het was filmisch, surrealistisch, droomachtig. Veelal roepen klanten irritaties in Karin op, maar niet deze dag. Wat opviel is dat ze haar klanten direct te woord stond, onechtheid onmiddelijk detecteerde en dit op beleefde doch niet mis te verstane wijze onder woorden bracht. Enkele klanten verdwenen daarna haastig zonder een woord nog te zeggen, anderen komen er juist voor terug en vragen, als Karin vrij heeft, aan collegaΒ΄s wanneer Karin weer werkt. Afgelopen dag zei Karin me dat deze directheid haar sindsdien niet meer verlaten heeft.
¨Dat ruimt lekker op¨, zei ze.
¨In feite valt er niks op te ruimen als je zo direct bent, want je stapelt niks op¨, was mijn response.
Karin lachte, en herhaalde: ¨je stapelt niks op, dat is het¨.
Ik ontmoet veel minder mensen dan Karin. Ons vrijstaand huis aan de oceaan is een eind weg van Clonakilty, en met onze onverzekerde Picanto daarheen rijden is wat al te riskant, dus ik breng veel tijd alleen door. Vandaag had ik de verzekerde auto tot mijn beschikking nadat ik Karin op haar werk had achtergelaten. Wat een feest was dat. Geen uitbundig feest, een heel stille. Ik reed rustig, versnelde alleen als er verkeer achter mij zat. Voelde me buitengemeen vredig, iedere gedachte was filmisch, niet van mij, er zat geen koopverplichting aan, ik liet ze stuk voor stuk voorbij varen. Deze vrede is geheel niet spectaculair, en ze is uiterst spectaculair. Niet, omdat alles is als het altijd al was; wel, omdat de stille getuige van alle bewegende vormen aan geen enkele van die vormen blijft kleven en hierin gelukzaligheid beleeft zonder onderbreking. De stille getuige die altijd al in iedereen actief is. Er zijn mensen die daarom het getuige-zijn beoefenen, maar dit is onzin: de getuige oefent nooit, en als een persoon dit oefent, oefent ie zichzelf. De getuige is zonder persoon reeds ziende.
Karin en ik ervaren de laatste weken vaak plezier en instemming als we luisteren naar Jan van Delden, die over de natuurlijke staat van de mens spreekt. Hij was een Haags straatschoffie die de non-dualist Wolter Keers op een dag ontmoette, en daaruit zouden nog vele ontmoetingen en een intense band volgen. Ik hoorde over Wolter Keers toen hij al overleden was, via Alexander Smit, die net als Jan van Delden met regelmaat in gezelschap van Wolter eenvoudig stil was. Dit was heerlijk. Niet spectaculair, maar zeker ook niet saai. De stilte is zo stil nog niet, maar bruisend, zichzelf verdiepend, verruimend.
Wolter Keers, Alexander Smit en Jan van Delden, ze spreken ieder hun eigen taal over één en dezelfde non-duale Bron van bestaan. Je maakt eruit op dat er geen leraren worden nagesproken, maar dat wat zij van hun leraren leerden, werkelijk eigen gemaakt is, zodat het vogeltje zoals het gebekt is vrij en spontaan kan zingen, zonder verder acht op traditie te slaan. Dankbaarheid naar wie hen tot de Bron brachten is bij alle drie echter onmiskenbaar, reden waarom ze wel graag naar hun leraren en hun tradities verwijzen, deze citeren, maar de hoofdmoot is steeds origineel en zonder papagaai gedrag.
Jazeker, het leven is lijden,
de Boeddha zei het al, en het komt
door de begeerte,
dat wat naam en vorm wil bestendigen
waar namen en vormen vloeiend zijn,
onhoudbaar al na een enkele tel.
Religies geven de impressie
dat er een lange weg is
die leidt naar Bron.
Bron zelf heeft dit omgekeerd en zegt:
alle wegen leiden van Bron af.
Ik laat dit bericht graag met videoΒ΄s van de heren, in genoemde volgorde, eindigen. AlexanderΒ΄s bijeenkomst bestaat uit drie videobestanden.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 