De situatie in Nederland is deze dagen toenemend spannend, er maakt zich regelmatig een opwinding van mij meester. Als ik denk aan de boeren die maandag, samen met de truckers, en met grote steun van de bevolking, Nederland een poepie willen laten ruiken, dan komt de opwinding weer op. Het voelt alsof spanning, gedurende de coronagekte in ruim twee jaar opgebouwd, nu bezwangerd is van een te komen ontlading. Ik kan er angst, maar ook blijheid bij voelen. Het doet heel goed te zien dat het volk op staat tegen een dode democratie en tegen de gezagshebbers, die feitelijk ieder gezag reeds verloren hebben, desondanks toch op hun plekken blijven zitten. Dat kan natuurlijk niet, en de natuur heeft, als altijd, het laatste woord.
Het volk krijgt door dat het niet in de eerste plaats onkunde is die de wanbestuurders in Den Haag drijft, maar een voorgeschreven agenda van het World Economic Forum. Misschien weten de meesten hier amper iets van, maar een meerderheid voelt toch dat er iets goed mis is met die gasten in de Tweede Kamer, enkele uitzonderingen daargelaten. De WEF-agenda heeft niets op met het welzijn van het volk, dus Rutte en zijn handlangers, waaronder ik ondertussen het merendeel van Β΄de oppositieΒ΄ reken, ook niet. De Nederlander bestaat niet, kwam ons mevrouw Maxima uit ArgentiniΓ« enige tijd terug al meedelen. En we zien nu hoe Max en Willem meedraaien met de globalistische trein die inderdaad met Nederland niets meer te maken heeft, behalve dat we hier de zure vruchten van plukken, en in toenemende mate zullen plukken. Willem-Alexander zweeg keer op keer zweeg als RomeoΒ΄s, gemaskerd, vreedzame demonstranten van achteren aanvielen, maar nu meent hij wel tegen de boeren te moeten zeggen dat geweld nooit de oplossing is. Het idiote van zijn opmerking is dat deze bij menigeen het bloed kan laten koken!
De spannende dagen hebben ertoe geleid dat ik weer een periode lang intens veel op Twitter kijk en lees, wat zijn effect op mijn geestesgesteldheid niet mist. Ik zie polarisatie, ieder uur dat ik er verkeer, en heb gemerkt dat ik zin kreeg ook her en der commentaar achter te laten. Het dualisme in gezogen worden gebeurt zo vaak, daar stap je dan ook weer uit, maar het Twitter-effect is sterker, omdat lang verblijf aldaar de geest chronisch gespleten maakt. Het is een cirkel van labels waarin ik me dan getrokken voel, een bubbel die van framing aan elkaar hangt. Op zeker moment schuurt het dan zo sterk dat je de vergissing hiervan inziet en de computer weer eens uitschakelt voor een fietstochtje naar zee.
De boeren, jaar in jaar uit de maat genomen door de overheid, hebben zich altijd weer bereid getoond tot aanpassingen binnen hun bedrijf als dit hen werd opgelegd, maar de rek is er uit. Mijn respect voor de zelfbeheersing die hen nog altijd siert; besluit met het indrukwekkende filmpje dat ik vanavond zag.
πΌπππππ£π π½πππ πππππ 